het Friese land

het Friese land
mooi en weids

20 mei 2011

Wereldkampioenschap ijshockey, 15 mei 2011

In de finale won Finland in Slowakije met 6-1 van Zweden, na een nachtelijke, prachtige en faire wedstrijd, en werd daarmee na zestien jaar weer wereldkampioen ijshockey. Gefeliciteerd!
Wat me verwonderde bij het doorbladeren later van de Nederlandse internetkranten, was, dat dit heugelijke feit daar niet of nauwelijks vermeld werd. Het was daar alleen maar Ajax, die Nederlands voetbalkampioen werd, wat de klok sloeg. Accoord, dat is ook een heugelijk feit, maar waarom over een sport, die toevallig in Nederland niet zo populair is, ijshockey dus, vrijwel niets vermelden, vooral niet als het over een wereldkampioenschap gaat? 
Iets anders wat me opviel, was de vrolijke en massale thuisontvangst van de hockeyploeg in Helsinki, toen ze terugkwamen van Bratislava met de grote overwinningsbokaal. Tienduizenden, vooral jonge supporters waren op en rond het domplein samengestroomd en vierden, juichend, zingend en met Finse vlaggetjes zwaaiend hun heldenploeg. Ach, waarom niet? Ze hadden er een groot deel van de nacht voor het tv-scherm voor over gehad en waren gewoon blij, dat het na zestien jaar weer eens gelukt was. En dat via een eindoverwinning op de aartsrivaal Zweden, en dat met zo klinkende cijfers, 6-1! 
Tijdens het feest (uitgebreid per tv life uitgezonden) kwam zelfs de president, Tarja Halonen, het podium op en feliciteerde haar jongens met het prachtige spel, ze hadden goed gespeeld, vond zij, en als landsmoeder was ze trots op haar jongens. Ze hief temidden van spelers en trainers en de supportersmassa de bokaal in de hoogte en was zichtbaar tevreden en ontroerd bij het gejuich ervoor. 
Wat bij de viering in de media achteraf als negatief werd ervaren, was het feit, dat een paar van de helden zich tijdens de terugreis aardig bedronken hadden. Misschien een typisch Finse reactie? Ik weet het niet. Tarja Halonen in ieder geval begreep het verder best, deze reactie, na zestien jaar het kampioenschap gemist te hebben. Stefan Wallin (minister voor cultuur en sport) vond het toch wel wat beschamend, aangezien voor jonge mensen de ijshockeyhelden een idool moeten zijn, en daar hoort dronkenschap niet bij. Nou ja, ik kan er hier alleen maar op wijzen, dat het probleem van zich-uit-vreugde-een-keer-bedrinken - dit keer vooral naar voren gehaald bij de spelers zelf - een toch wel begrijpelijke, zij het voor sommigen een wat negatieve rol speelde. 
Bij Ajax heb ik echter begrepen, dat daar het Nederlands/Engelse probleem zich vooral vandalistisch uitte via de supporters, die tijdens of na de feestelijke inhuldiging van hun landskampioenen nogal vernielzuchtig te werk zijn gegaan in de omgeving van hert Museumplein. 
Gek eigenlijk, dat een soms negatief en stereotype gedragspatroon bij bijvoorbeeld sport (denken we in Nederland maar aan voetbal, in Finland aan ijshockey) in realiteit toch wel telkens terugkeert. Eigenlijk was het dit keer met die dronkenschap niet zo erg of agressief in Helsinki (tenminste heb ik er nergens allarmerend over gehoord of gelezen) en de meeste meningen (over spelers, die bedronken waren) waren begrijpend en ook wel min of meer verontschuldigend. Deze helden zullen voor de jeugd van nu en de sportlui/landgenoten van later heus wel een inspirerende rol blijven spelen, en ze zullen door hun voorbeeld niet aanzetten tot bier drinken, maar meer bezielen tot een gezonde en sportieve rivaliteitsmentaliteit in het sportleven en hopelijk ook in de maatschappij van later. 
Vandaar als slotsom: Ik heb genoten van het ijshockeykampioenschap in Bratislava, van de huldiging een dag erna en van de grote inzet van velen, om van dit festijn een succes te maken. Jammer dat dit in Nederland niet op de een of andere manier overgekomen is. Met groet, pietu

16 mei 2011

In Den Haag daar woont een graaf .

Begin mei was ik een paar dagen in Nederland, één ervan in Den Haag, om na lange tijd er weer eens wat rond te snuffelen. Zonnig, maar niet erg warm was het, zo intens en diep groen in vergelijking met Finland nu. In Finland zou ik nu meer denken aan licht, net ontluikend en nog doorzichtig groen, niet diep maar wel vriendelijk. Allebei heerlijk :-).
Dat Nederlandse groen komt vooral door het sappige gras en de heerlijke, vaak machtige loofbomen, dus niet alleen maar hoofdzakelijk dennen, sparren en berken ...
Iets wat je ook in onze residentiestad opvalt, is de eigen historie, waar je aan alle kanten tegenaan botst. De Gevangenpoort met het standbeeld van Johan de Wit ervoor. Daar  waar de gebroeders Cornelis en Johan de Wit in 1672 op gruwelijke wijze door het ontevreden en opgejaagde gepeupel vermoord werden, 1672, het grote crisisjaar van de Hollandse Republiek, die toen door druk van buitenaf (van de Fransen, de Engelsen en de Duitsers) 'redeloos, reddeloos en radeloos' was. Iets verderop aan de hofvijver staat het standbeeld van Johan van Oldenbarnevelt, een wijze en soms eigenwijze ook en koppige raadspensionaris, die door prins Maurits in 1618 onthoofd werd. op nogal dubieuze gronden. Iets verderop staat dan ons Jantje, het manneke met de hoed en de mand van het volkliedje "In Den Haag daar woont een graaf, en zijn zoon heet Jantje." Schuin tegenover zien we het Binnenhof met het beroemde regeringstorentje en ernaast het Mauritshuis, waar we dit keer konden genieten van een stel schilderijen van de populaire Jan Steen, jaja, de Jan van het 'huishouden'! Maar goed, historie alom. 
We nemen de tram en komen bij het Vredespaleis uit. Onvoorstelbaar, dat daar een schepping van Eliel Saarinen had kunnen staan, misschien wel passender, in ieder geval minder romantisch en zoet dat het paleis van nu. Hier kom ik nog wel eens op terug! Want de opmerking van zojuist over Saarinen is geen fictie maar waarheid. Vlak voor de paleispoorten vinden we de World Peace Flame met stenige aanwezigheid van alle landen, die achter deze vredesvlam staan, Nederland bijvoorbeeld, maar ook Finland (met een gespikkelde granietsteen) en Japan. 
De weg vlakbij naar Schevingen is in de zeventiende eeuw door Constantijn Huygens (een beroemdheid in de Nederlandse historie) gepland en gerealiseerd en is nog steeds indrukwekkend door zijn moderne kaarsrechtheid en stenen bestrating, dwars door schitterende groene natuur lopend naar het oude vissersdorp (nu uiteraard mondaine badplaats) Scheveningen, met links Sorghvliet, het schitterende grote bospark van Jacob Cats en rechts de weelderige Scheveningse bosjes. Ook rechts, aan het begin van de weg, werd ik vooral getroffen door de oude Joodse begraafplaats, iets wat aan goede (tolerante) en boze (intolerante) tijden doet denken in de historie van Nederland. 
Dit alles goed en wel, maar wat ik eigenlijk zeggen wil: Den Haag is een plaats waar je onze Nederlandse historische wortels om je heen ziet en waar de Nederlandse natuur van gras, bloemen, bomen en zee je zo vertrouwd in de ogen schiet. Zo anders dan Helsinki bijvoorbeeld, waar de Finse historie en de Finse natuur je ook in vertrouwen neemt, even indrukwekkend, maar zo anders dus, zo Fins. En toch kun je je ook daarin thuis voelen. Ook daar is een vertrouwensrelatie aanwezig. Met groet, pietu.